Rugzak

Ze had alles zo netjes ingepakt. De t-shirts op een rolletje – dat kreukt minder– de onderbroekjes en de sokken. Een jeans, een jurk, een short een trui een sjaal de slippers, de sandalen, de stapschoenen een stuk of vijf dingen in een te groot veelvoud. De tandpasta en de shampoo. Zakjes apart voor de vuile was, de natte was. En vooral: alles op zijn plek. Helemaal onderaan de gympen en de wandelschoenen. Dan de dikke trui die ze hoopte niet nodig te hebben, dan de reservehanddoeken. Dan de plastic zakken met kleding. Dan de slaapzak. Dan de sjaal die voor alles goed is. Dan het kleine rugzakje voor als ze de grote ergens kan achterlaten. In het bovenvak: boek, reisgids, papieren. Camera en zonnebril. Notitieboekje. De slaapmat onderaan vastgebonden. In de ene zijzak: toilettas, zaklantaarn en het rolletje wc-papier, netjes in een diepvrieszakje. In de andere zijzak: die dikke trui die ze nergens anders kwijt kan en de regenjas –ook die hoopt ze niet nodig te hebben.

En kijk nu.

Wat rest van het wc-papier zit onder de tandpasta. Ze weet niet meer waar ze haar short moet zoeken. Alle t-shirts ruiken naar zweet en zonnecrème. Haar handdoekenbestand is op, de washandjes ruiken muf. Er is een ezelsoor aan het boek. En overal kleine zakjes –plastic zakjes, papieren zakjes, gescheurde zakjes, dichtgeknoopte zakjes– met onderweg meegegrabbelde souvenirs. Niet meer te dragen, die rugzak. Je gaat door de knieën.

Met heimwee denkt Louise terug aan die keer dat ze door Schotland trok. Eén stel kleren had ze in haar rugzak. De andere had ze aan. Het absolute minimum. Het moest over rotsen en door moerassen gesleurd. Licht reizen is een kunst.

En dus schudt Louise haar rugzak leeg. Ze stalt alles uit in de zon. Keurt, gooit weg, herordent. Zet een en ander in het sop en hangt het aan de wasdraad. Morgen, denkt ze, kan ik weer verder.