Waterlelies

‘Deze ochtend’, zegt de Amerikaan tegen zijn buurman aan de andere tafel, ‘doen we het Louvre.’ Hij besmeert zijn beschuit met rode jam en kijkt tevreden bij het vooruitzicht. Het is vol in de ontbijtkamer van het eenvoudige hotel nabij de place Saint-Michel. De zwarte dienster loopt af en aan met fruitsap en koffie.
Hoe doe je dat -vraagt Louise zich af- het Louvre? Ze is er ooit geweest, heeft de iconen gezien. Zoveel, zo veel te veel. Louise laat zich liever meenemen, door een vriend of door nieuwsgierigheid, naar een van die meer verborgen plekken. Verborgen, maar niet minder wonderlijk. Het Musée de Cluny bijvoorbeeld, die middeleeuwse schatkamer, waar je afdaalt tot in dat prachtige, gewelfde onderkomen van de Dame met de Eenhoorn.

Die namiddag schaakt P. haar voor een bezoek aan het Musée de l’Orangerie. Daar staan ze, tussen de waterlelies. Nagenoeg alleen in die grote ovale zaal. Rondom hen het licht gevangen in penseelstreken. De impressies, de hartstocht, de vastberadenheid van een man in de laatste jaren van zijn leven. Niets dan het vastleggen van het moment. Niets dan het eenvoudige alles. Een uur staan ze daar. Zwijgen, horen elkaars ademhaling, elkaars stille voetstappen als ze zich mijmerend van kleur naar kleur, van stip, naar lijn, naar boog, naar spat bewegen. Zo doen Louise en P. de Waterlelies van Monet.