Chez Louisette

Als Louise naar het theater, de opera of Parijs gaat, trekt ze haar mooiste kleren aan. Louise wordt graag een beetje opgetild en dat is precies wat Parijs met haar doet. In die stad is Louise niet meer gewoon juffrouw P., maar een vrouw in een heel apart verhaal. Ze wandelt er anders. Rechter, zwieriger. En in mooiere jurken.
Als Louise door de straten van Parijs wandelt, wandelen tal van vrouwen met haar mee. Mme De Pompadour wacht haar op de Place des Vosgues. Op de Rive Gauche Simone de Beauvoir. Gertrude Stein zit in de Jardin du Luxembourg een boek te lezen en op de Seine dobbert de woonboot van Anaïs Nin. Er komt geen einde aan de vrouwen die door Parijs hebben gelopen, gestruind, gewandeld, gestapt. Uitgelaten of met gebroken hart, briljant, radiant, feminien zoals je dat alleen in Parijs kan zijn.
Louise zal nooit een Parisienne worden, maar voor even voelt het net alsof. Ze loopt in haar satijnen jasje door de Marché aux Puces de St-Ouen. Ze heeft zichzelf een doel gegeven en Ottokar helpt haar mee: ze zoeken naar een zijden bloem voor op haar revers. Het is een spel en ze spelen het met flair.
Chez Louisette, waar de musette weerklinkt, heeft de dienster het helemaal begrepen. Daarnet nog zong ze Rien de rien, nu vraagt ze met doorrookte stem, en gul zoals een vrouw die het leven kent: ‘Et qu’est-ce que on vous sert, les amoureux?’