Klooster

Louise wordt wakker van het licht van een zaklantaarn dat over het dunne katoen glijdt. Daarna verwijderen de voetstappen zich.

De cel. Haar rugzak. De britsen. De katoenen doek die ze voor de deur heeft gehangen bij wijze van gordijn. Louise kleedt zich aan en loopt over de binnenplaats naar waar ze de transistorradio hoort.
De herder maakt zich klaar voor de dag. Ze groet hem. Zijn huis is karig ingericht: een stoel, een omgekeerde kist als tafel, een gaslamp, een brood en een stuk harde kaas. Louise wijst naar de cel waar ze vandaan komt en legt haar slaap tegen haar samengevouwen handen –een overbodig gebaar, want de man weet waar ze de nacht heeft doorgebracht.

‘Het is drie uur wandelen naar de andere kant van het eiland’, hadden ze in Chalki gezegd. ‘Daar is een klooster, je kan er overnachten.’ De duisternis was al gevallen toen Louise er aan kwam. Er was nergens licht te bespeuren. Maar de deuren van de kloostercellen rond het koertje waren niet op slot en in een ervan vond ze een stapel britsen. Ze had de blauwe doek voor de deur gehangen, zodat wie er ook woonde, kon zien dat er iemand was.

Dat zou Louise allemaal willen kunnen uitleggen aan de herder, maar ze spreekt geen Grieks en hij heeft alles begrepen. Hij wijst naar de koffiepot. Louise knikt. Hij reikt haar een dampende mok aan. Ze drinken zwijgend terwijl de radio krakend het eerste nieuws uitspuwt.

Als hij vertrekt, met de kleine, rinkelende kudde, over de brokstukken van wat ooit een dorp was, bedenkt Louise dat ook hij het klooster maar te leen heeft.

De zon komt roze op. Het duurt nog even eer de koppen van de golven op het water diep beneden beginnen te glinsteren.