Hij heeft alle zeeën bevaren. Dat weet Louise, als ze naar de foto van een golf kijkt. Dat ze op weg waren naar Chili, vertelt hij. De golf was wel twintig meter hoog. Haal de camera, had hij gezegd. Als we hier heelhuids uitkomen, hebben we een geweldige beeld. Er viel toch niets meer te doen en zo vergaten zijn mannen bang te zijn.
Het was niet de enige keer dat hij aan de dood ontsnapte. Hij vertelt het haar in de loop van de cruise. De tweede keer dat de dood aanklopte, was het met een ziekte. Sindsdien sluit hij geen compromissen meer.
Hij heeft een volle witte baard en haardos, zijn kraakwitte kapiteinshemd spant om zijn buik. Hij houdt van kreeft. Het wordt hem in de havens aangeleverd, zoals alles wat van de wereld is. Zoals de ruiker bloemen die op een ochtend in Louise’s hut staat.
In de stuurhut heeft hij grote potten basilicum gezet. Hij strijkt er met zijn hand door en de geur verspreidt zich. Zo voelt hij zich thuis. ’s Avonds, in de bar op het bovendek, zingt hij rembetika met de stuurlui. Hij leeft tussen kant en wal.
Bij volle maan midden op zee staan Louise en hij op het hoogste buitendek, het glas nog in de hand. Diep beneden klotst het water tegen de boeg. Dan wijst hij: ‘Look. The avenue of the moon.’ Het was Louise nog niet opgevallen, hoe de maan op het water een zilveren weg legt, van het schip tot aan de einder.
Het was niet de enige keer dat hij aan de dood ontsnapte. Hij vertelt het haar in de loop van de cruise. De tweede keer dat de dood aanklopte, was het met een ziekte. Sindsdien sluit hij geen compromissen meer.
Hij heeft een volle witte baard en haardos, zijn kraakwitte kapiteinshemd spant om zijn buik. Hij houdt van kreeft. Het wordt hem in de havens aangeleverd, zoals alles wat van de wereld is. Zoals de ruiker bloemen die op een ochtend in Louise’s hut staat.
In de stuurhut heeft hij grote potten basilicum gezet. Hij strijkt er met zijn hand door en de geur verspreidt zich. Zo voelt hij zich thuis. ’s Avonds, in de bar op het bovendek, zingt hij rembetika met de stuurlui. Hij leeft tussen kant en wal.
Bij volle maan midden op zee staan Louise en hij op het hoogste buitendek, het glas nog in de hand. Diep beneden klotst het water tegen de boeg. Dan wijst hij: ‘Look. The avenue of the moon.’ Het was Louise nog niet opgevallen, hoe de maan op het water een zilveren weg legt, van het schip tot aan de einder.
4 opmerkingen:
Aangenaam, Louise P. Ik ben een brombeer annex jonge vader annex gdvk-factorhebbende. De wereld is klein. Ik heb daar een erwtjes-en-boontjes-theorie over. Zo ligt er maar één erwtje tussen Flora Flonderwoman en mezelf. En toch heb ik haar nog nooit gezien. Idem met Zezunaja bijvoorbeeld. Ik gok bij jou op hetzelfde scenario.
Buizen ? Je bedoelt de rioleringsbuizen aan de Kop ?
En welk kleur heeft je fiets ?
Geniet van je zomervakantie ! Hier en ook daar.
Ik realiseer me net dat mijn reactie wat vreemd kan overkomen. Beste meelezers, ik reageer op een reactie van Louise op een reactie van Flora Fleempaard en vond het gepaster om hier te reageren. Nu bent u volledig mee ...
Dankjewel Eddiefromohio en zeer welkom op mijn blogje.
Mijn fiets is zwart en heeft twee zilverkleurige fietszakken en een kinderstoeltje aan het stuur. En daarmee fiets ik een paar keer per week voorbij de Kop. Bij mooi weer houden wij wel eens diner aan een van de tafels in het Avonturenbos. Kom gerust eens dag zeggen.
En oh ja, ik heb het genoegen Flora Flonderwoman ook in het echt te zien.
Pardon, het is de GVK-factor. Voor meer info moet je op Flora Fleempaards blog zijn ...
Een reactie posten