Er is geen plaats meer in het pension. Niet meer in de kamers, waar de hitte zit opgesloten. Niet meer op het binnenkoertje waar de ontbijttafels staan, en waar in de nissen, achter doeken aan een waslijn, nu ook al matrassen zijn neergelegd.
Niet meer in het huis van de patron, dat hij geruimd heeft voor het hoogseizoen. De leefkamer, de keuken, de overloop bij de trap, alles is al in beslag genomen.
Of Louise en Victoria misschien op het dak willen slapen?
Ze rollen de matjes uit onder de maan. Rondom stoot het oude Rhodos zijn laatste klanken uit, de nacht in. De koepel van de oude moskee lijkt hun hoofdeinde.
Louise wordt niet wakker van de opkomende zon. Maar van het oude vrouwtje en haar ezel die over de kinderkopjes door de smalle steeg stappen.
Niet meer in het huis van de patron, dat hij geruimd heeft voor het hoogseizoen. De leefkamer, de keuken, de overloop bij de trap, alles is al in beslag genomen.
Of Louise en Victoria misschien op het dak willen slapen?
Ze rollen de matjes uit onder de maan. Rondom stoot het oude Rhodos zijn laatste klanken uit, de nacht in. De koepel van de oude moskee lijkt hun hoofdeinde.
Louise wordt niet wakker van de opkomende zon. Maar van het oude vrouwtje en haar ezel die over de kinderkopjes door de smalle steeg stappen.
1 opmerking:
Oh ja, dit is mooi. Als je even je ogen dicht doet dan kan je de magie voelen.
Een reactie posten