Kamperfoelie & co

De volgende dagen nemen Louise en Victoria een kamer met echte bedden. Het huis waar ze logeren ligt in een buitenwijk, op een heuvel. Vanaf het terras kan je uitkijken over de stad. Iedere avond, als ze gedoucht hebben en de warmte en het stof van de dag van zich hebben afgespoeld, wandelen ze de twintig minuten die nodig zijn om tot bij het oude centrum en de haven te geraken. Ze wandelen op het uur dat de zon lange schaduwen werpt en de jasmijn zijn zoetste geur afgeeft, en net daarom wandelen ze niet verloren. Aan het huis met de jasmijn is het naar rechts, naar links in het terugkomen. Louise en Victoria nemen nooit een andere weg want de jasmijn is hun baken.


Als ze er die avond weer aan voorbij lopen, denkt Louise aan het snoer van geuren thuis dat haar naar de zomer en naar dit moment heeft gevoerd. De bloesemende vlier, waar Louise soms siroop van maakt om de geur langer te bewaren. De uitzinnig zoete ligusterhagen waar ze op warme lentedagen langsheen fietst.
De linde, die zich aan het begin van de zomervakantie in het gesprek mengde. Hier ben ik, geurde ze van op de pleinen en in verborgen tuinen in de stad. In haar eigen tuin begon de kamperfoelie aan zijn rozegele, honingzoete waterval. Iedere geur bracht zijn eigen, onontkoombare smaak van geluk. Maar niets kan tippen aan dit hier, vindt Louise, als ze een op de grond gevallen bloem in een knoopsgat van haar bloes steekt. Het parfum vergezelt haar tot in de haven, waar het zich mengt met de dampen van gebakken calamares.