PEPE
In Villar de Mazarife (Spanje) belandde ik na een eenzame tocht van 6 uur in een refugio. “Dit is de beste refugio op heel de Camino,” zei de man die me verwelkomde. Die zin klonk me iets te commercieel in de oren. Ik kon er niet goed tegen op dat moment en overwoog zelfs om er weg te gaan en een andere nabijgelegen refugio op te zoeken.
Tot dan toe was ik op mijn weg naar Santiago op zoek geweest. Ik wilde mezelf tegenkomen, mezelf resetten, nieuwe uitdagingen zoeken in mijn leven, nadenken. 20 dagen had ik al gestapt en ik dacht dat ik die rust gevonden had. De realiteit was dat ik in alle haast ’s morgens tussen 5 en 6 uur opstond, mijn ontbijt binnenslokte, de hardcore pelgrims achterna liep, recht naar een slaapplaats voor ’s avonds. De fysieke en innerlijke pijn deden geen belletje bij me rinkelen.
En plots, zonder dat ik er om vroeg en zonder dat ik het wilde, zorgde Pepe, de uitbater van de refugio, voor een ommekeer. Hij vroeg me wat ik zocht op mijn Camino. Ik mompelde iets, liet niet in mijn kaarten kijken, antwoordde de standaardzin die ik voor zulke vragen in mijn hoofd gecreëerd had. “Je zoekt iets. Wat zoek je?” vroeg hij weer. Ik stond er bedenkelijk bij te kijken. "Als ik jou zie, zie ik een emotionele instabiliteit. Je kent momenteel emotionele hoogtes en laagtes. Je hebt emotionele stabiliteit nodig." “Hoe kan ik dat dan vinden?” vroeg ik hem. "Het heeft tijd nodig. En je moet van jezelf houden. Je bent een goede vrouw, je hebt een fijn innerlijk, hou van jezelf!”
De manier waarop hij me dit duidelijk maakte was ongedwongen en vol liefde. Tranen welden op, spanning van weken kwam zomaar naar buiten. Er volgde een bijzonder magisch ritueel. Die avond at ik zijn paella en dronk ik samen met andere pelgrims La Queimada.
Of het nu toeval is of niet dat Pepe op mijn pad kwam, dat laat ik in het midden, maar sinds mijn ontmoeting met deze bijzondere man stroomt er iets in me, zonder dat ik er moeite voor moet doen:
Tot dan toe was ik op mijn weg naar Santiago op zoek geweest. Ik wilde mezelf tegenkomen, mezelf resetten, nieuwe uitdagingen zoeken in mijn leven, nadenken. 20 dagen had ik al gestapt en ik dacht dat ik die rust gevonden had. De realiteit was dat ik in alle haast ’s morgens tussen 5 en 6 uur opstond, mijn ontbijt binnenslokte, de hardcore pelgrims achterna liep, recht naar een slaapplaats voor ’s avonds. De fysieke en innerlijke pijn deden geen belletje bij me rinkelen.
En plots, zonder dat ik er om vroeg en zonder dat ik het wilde, zorgde Pepe, de uitbater van de refugio, voor een ommekeer. Hij vroeg me wat ik zocht op mijn Camino. Ik mompelde iets, liet niet in mijn kaarten kijken, antwoordde de standaardzin die ik voor zulke vragen in mijn hoofd gecreëerd had. “Je zoekt iets. Wat zoek je?” vroeg hij weer. Ik stond er bedenkelijk bij te kijken. "Als ik jou zie, zie ik een emotionele instabiliteit. Je kent momenteel emotionele hoogtes en laagtes. Je hebt emotionele stabiliteit nodig." “Hoe kan ik dat dan vinden?” vroeg ik hem. "Het heeft tijd nodig. En je moet van jezelf houden. Je bent een goede vrouw, je hebt een fijn innerlijk, hou van jezelf!”
De manier waarop hij me dit duidelijk maakte was ongedwongen en vol liefde. Tranen welden op, spanning van weken kwam zomaar naar buiten. Er volgde een bijzonder magisch ritueel. Die avond at ik zijn paella en dronk ik samen met andere pelgrims La Queimada.
Of het nu toeval is of niet dat Pepe op mijn pad kwam, dat laat ik in het midden, maar sinds mijn ontmoeting met deze bijzondere man stroomt er iets in me, zonder dat ik er moeite voor moet doen:
“In de natuur ben je nooit alleen. Als je luistert, spreekt ze tot je –
fluistert in een zachte stilte. Ze kleedt je uit, ontdoet je heel vriendelijk
van je pose, je pantser. Ze leegt je hoofd en vult je longen. Stilte en adem:
meer heb je niet nodig voor innerlijke rust, voor peace of mind.”(bron: Inez van Oor en Adrienne van Vulpen in tijdschrift Happinez nummer 4 -2008)
Opgetekend in het gastenboek van Louise P. door Lilimoen. Neem zeker eens een kijkje in haar reisverslag van Compostela, en volg haar avonturen naar Assisi. En wens haar een goede reis!
1 opmerking:
Zie je wel dat dat bed and breakfast idee een geweldig idee was. Zo'n mooie post van Lilimoen!
Het doet me denken aan iets wat ik vroeger ergens las: 'Toeval is het synoniem van God als hij ergens zijn naam niet wil onder zetten.'
(voor mij part mag die God vervangen worden door Alwetende, Allah, de Schepper, of wat dan ook)
Een reactie posten