Fietskont

Stel: je bent Louise P. en je houdt Wonderland open. Je hebt jezelf voorgenomen om elke zomerdag een vakantieherinnering op te halen, een kwestie van de zon in huis te halen, ook al ga je dit jaar niet op reis.
En dan plots, zonder dat je het goed besefte, is het vakantie en schijnt de zon. In je herinnering zit je ergens in de Provence, en je wil net een lang stuk schrijven over de mysteries van de Vaucluse en Petrarca en zijn Laura. En er is ook nog die herinnering aan waar Vincent woonde en waar de lucht zo hevig tegen de puntige Alpilles afsteekt dat het haast lijkt of je het indigo kan zien. Er is de Luberon die als een dier uit de oertijd slaapt in de vlakte. Er zijn tal van prachtige dingen te vertellen over waar je in herinnering vertoeft.
En er is dat fantastische fietsknooppuntennetwerk dat je net hebt ontdekt en de heuvels van het Hageland –zowaar, je merkt nu pas dat je ook in het echt in een heuvelig gebied woont. En de zon brandt en de lucht is Provençaals warm en daar zit je dan: schrijven of fietsen?

Nu, wie Louise een beetje kent, weet wat er dan gebeurt. Ze is niet zo goed in afspraken met zichzelf. Ze is vooral heel erg snel te verleiden, en ze is zelfs heel erg goed in het zichzelf verleiden tot andere dingen dan degene die ze zich heeft voorgenomen. Dus laadt Louise wat bagage op haar fiets, sleurt Ottokar en Prinsje T. mee in haar enthousiasme en weg zijn ze, de heuvels van het Hageland in.

Nu heeft Louise P. een beurse poep en zonverbrande dijen, op haar armen tekenen zich lijnen af waar de mouwen van haar T-shirt ophielden. Er staat een rode cirkel op haar decolleté en in haar hoofd vechten de Koningin van Montaigu en de Fee van de Vaucluse: ik wil eerst –néén ík wil eerst geschreven worden. Tuinkabouters krijgen het aan de stok met een everzwijn, Petrarca struint mopperend door de abdij van Averbode, appelsap uit Vissenaken en een stevige Das uit Hoegaarden proberen een Chateauneuf du Pape de loef af te steken. Het is nogal een kabaal in Louises hoofd en in Wonderland blijft het stil. Iemand schreef eens dat een writers block niets anders is dan een tevéél aan dingen die geschreven willen worden. Louise vond dat tot nu toe maar een gek idee, maar kijk ze eens dringen aan de poort van haar Wonderland en niemand geraakt er door.