Antonietta

Het kerkhofje ligt links van de weg die langs het klooster van San Angelo in Vico naar de Casa Poppiano leidt. Boven op een heuvel, aan een zandpad, met niets anders in de buurt. Een lap gewijde grond, aan drie zijden manshoog ommuurd. De vierde muur, die met de kapel, ligt in puin. Twintig scheefgezakte grafstenen telt Louise, de laatste dateren uit de jaren veertig.

Tegen de muur rechts van de ingang hangt een gedenkplaat, een eenvoudige grijze steen. Qui fu gelosamente composta… Het epitaaf leest als een roman in de dop:

Hier ligt begraven het liefelijk overschot
Van Antonietta Torconi nei Viciani,
Door de hoogmoedige dood weggerukt van haar geliefden,
Het hart ternauwernood ontsloten
Voor de onzegbare vreugden van het moederschap.
Voor haar, biddend voor haar zaligheid
Heeft haar echtgenoot deze herinnering aan onuitwisbare genegenheid geplaatst
Op 4 november 1901.

Als Louise verder wandelt, over de strada bianca, bedenkt ze dat de wereld er toen in dit heuvelland tussen Florence en Sienna niet veel anders moet hebben uitgezien dan nu. Die paar huizen die er op een heuvel staan, stonden er toen ook. Hoe oud zou Antonietta geweest zijn, vraagt Louise zich af. En zou ze in dit huis hier gewoond hebben?