Wat is het toch dat heuvels zo aangenaam maakt, vraagt Louise zich af terwijl Ottokar en zij het pad op klimmen. Is het omdat je ver kan zien, omdat het landschap bij iedere bocht nieuwe verrassingen openbaart? Louise houdt ervan haar blik te laten dwalen. Een heuvelland is een land van mogelijkheden. Van altijd iets dat lonkt in de verte.
Ooit wil ze er wonen. Op een heuvelige plek. Hier, elders. In Toscane zijn de heuvels anders dan in de Provence. Dichter op elkaar, puntiger. Bekleed met een andere vacht. En deze hier in de Périgord strekken zich langoureus uit, zoals een vrouw in een gedicht van De Coninck.
Als ze boven zijn, bij de robuuste oude kerk, openbaart zich het land aan de andere kant. Louise kijkt naar het zilveren lint van de rivier. Ottokar is gaan zitten op een glad gesleten rotssteen. Iets neemt al zijn aandacht in beslag. ‘Kijk’, zegt hij. Met een stokje trekt hij een streep in het losse zand. ‘Nu maken de mieren een omweg.’
Ooit wil ze er wonen. Op een heuvelige plek. Hier, elders. In Toscane zijn de heuvels anders dan in de Provence. Dichter op elkaar, puntiger. Bekleed met een andere vacht. En deze hier in de Périgord strekken zich langoureus uit, zoals een vrouw in een gedicht van De Coninck.
Als ze boven zijn, bij de robuuste oude kerk, openbaart zich het land aan de andere kant. Louise kijkt naar het zilveren lint van de rivier. Ottokar is gaan zitten op een glad gesleten rotssteen. Iets neemt al zijn aandacht in beslag. ‘Kijk’, zegt hij. Met een stokje trekt hij een streep in het losse zand. ‘Nu maken de mieren een omweg.’
Geen opmerkingen:
Een reactie posten